هادی فرزند ملاصالح از علمای شیعه و ادیبی فقیه بوده است. وی به سال 1120 درگذشت و در اصفهان در کنار قبر پدر مدفون گردید. او راست: 1- ترجمه فارسی قرآن با شأن نزول. 2- حاشیۀ تفسیر بیضاوی به فارسی. 3- الحدود و الدیات به فارسی. 4- شرح شافیۀابن حاجب و آثاری دیگر. (از ریحانه الادب ج 3 ص 425)
هادی فرزند ملاصالح از علمای شیعه و ادیبی فقیه بوده است. وی به سال 1120 درگذشت و در اصفهان در کنار قبر پدر مدفون گردید. او راست: 1- ترجمه فارسی قرآن با شأن نزول. 2- حاشیۀ تفسیر بیضاوی به فارسی. 3- الحدود و الدیات به فارسی. 4- شرح شافیۀابن حاجب و آثاری دیگر. (از ریحانه الادب ج 3 ص 425)
اسمش محمد قاسم خان بن میرزا حسن و همشیره زادۀ محمدمهدی خان متخلص به شحنه است که در حرف شین ذکری از او رفته و خود در بدایت جوانی است و طبعش در نهایت روانی در حضرت اقدس شاهنشاه اسلام پناه گردون درگاه محمدشاه خلدالله ملکه به منصب غلام پیشخدمتی مفتخر است و در آن دربار معدلت آثار خدمتگر بواسطۀ انتساب سالهاست که با من بنده انیس و جلیس و معاشر است و غالباً در منزلم حاضر با فقیرانش میلی تمام است و در این مسلک صاحب مقام همتی عالی دارد و طریق جلادت و فتوت می سپارد قناعتی به مناعت آمیخته است و توسلی به توکل آویخته برنایی خلیق است و دانایی رفیق در طریقۀ ذوق می پوید و احیاناً شعری می گوید به قصایدش فزون از غزل طبع راغب است و قانون فصحا را تتبع و مراقب، در مبادی حال چاکر تخلص می کرده، سلیقه اش نیکوست و طریقه اش دلجو. دور نیست در فنی اگر کوشد چشمه سار ارتقا از وجودش جوشد در سنۀ 1271 هجری قمری در مازندران رحلت کرد و این ابیات از اوست. (مجمع الفصحاء ج 2 ص 367). صاحب مجمع الفصحاء در حدود 57 بیت که منتخبی از قصاید و تغزلهای اوست ثبت کرده است و در این جا چند بیت برای نمونه از اشعار او نقل میشود: ای موی تو چون سنبل و ای روی تو گلنار از سنبل و گلنار تو بس نرگس خونبار گلنار که دیده ست رباید دل مردم سنبل که شنیده ست از او خلق در آزار سنبل که شنیده ست دل آزار و جفاجو گلنار که دیده ست زره پوش وزره دار سنبل که شنیده ست که گلنارش در بر گلنار که دیده ست که سنبل بودش یار گر سنبل و گلنار بتکرار سرودم بر زلف و رخش هستم مفتون و گرفتار تکرار نه زیباست مگر مدحت سلطان کو هست جهاندار و از دودۀ قاجار..
اسمش محمد قاسم خان بن میرزا حسن و همشیره زادۀ محمدمهدی خان متخلص به شحنه است که در حرف شین ذکری از او رفته و خود در بدایت جوانی است و طبعش در نهایت روانی در حضرت اقدس شاهنشاه اسلام پناه گردون درگاه محمدشاه خلدالله ملکه به منصب غلام پیشخدمتی مفتخر است و در آن دربار معدلت آثار خدمتگر بواسطۀ انتساب سالهاست که با من بنده انیس و جلیس و معاشر است و غالباً در منزلم حاضر با فقیرانش میلی تمام است و در این مسلک صاحب مقام همتی عالی دارد و طریق جلادت و فتوت می سپارد قناعتی به مناعت آمیخته است و توسلی به توکل آویخته برنایی خلیق است و دانایی رفیق در طریقۀ ذوق می پوید و احیاناً شعری می گوید به قصایدش فزون از غزل طبع راغب است و قانون فصحا را تتبع و مراقب، در مبادی حال چاکر تخلص می کرده، سلیقه اش نیکوست و طریقه اش دلجو. دور نیست در فنی اگر کوشد چشمه سار ارتقا از وجودش جوشد در سنۀ 1271 هجری قمری در مازندران رحلت کرد و این ابیات از اوست. (مجمع الفصحاء ج 2 ص 367). صاحب مجمع الفصحاء در حدود 57 بیت که منتخبی از قصاید و تغزلهای اوست ثبت کرده است و در این جا چند بیت برای نمونه از اشعار او نقل میشود: ای موی تو چون سنبل و ای روی تو گلنار از سنبل و گلنار تو بس نرگس خونبار گلنار که دیده ست رباید دل مردم سنبل که شنیده ست از او خلق در آزار سنبل که شنیده ست دل آزار و جفاجو گلنار که دیده ست زره پوش وزره دار سنبل که شنیده ست که گلنارش در بر گلنار که دیده ست که سنبل بودش یار گر سنبل و گلنار بتکرار سرودم بر زلف و رخش هستم مفتون و گرفتار تکرار نه زیباست مگر مدحت سلطان کو هست جهاندار و از دودۀ قاجار..
میرزا اسدالله متخلص به نادر از شاعران قرن سیزدهم است. مولدش قریۀ شهر خواست از قرای اشرف مازندران است سالها در اصفهان به تحصیل علوم ادبی و حکمت پرداخته است. هدایت در ریاض العارفین آرد: در آغاز رسالاتی در قدح صوفیه نوشت و ’چون جرح وی این طایفه را محضاً للّه نبود و در این طریقه طریق غرض می پیمود لهذا حضرت شاهنشاهی کتب وی را ضبط و از این عمل وی رامانع شدند... بالاخره از عقاید سابق نادم گردید... و بخدمت بعضی از عارفان زمان رسید و انابه پیشه گزید، صحبت و ملاقاتش مکرر اتفاق افتاد’. از اشعار اوست: شد صرف مبانی و معانی آوخ همه عمر و زندگانی زین حاصل من حروف و اصوات ز آن واصل من که مات مافات کردم پی اهل دل تکاپوی تازان و دوان شدم به هرکوی یک جوهربی عرض ندیدم دور از غرض و مرض ندیدم زاهد که نماز میگزارد اندرپی آز می گزارد عابد که عبادتش خصال است کارش همه وزر یا وبال است تدریس مدرسان مدرس تسخیر عوام باشد و بس از موعظه واعظان منبر دارند هوای جل استر مفتی ز فتاوی مخالف معتل العین بل مضاعف در دهر به هر که دررسیدم وز دیدۀ اعتبار دیدم جز نقش تواش نبود در دل جز فکر تواش نبود حاصل
میرزا اسدالله متخلص به نادر از شاعران قرن سیزدهم است. مولدش قریۀ شهر خواست از قرای اشرف مازندران است سالها در اصفهان به تحصیل علوم ادبی و حکمت پرداخته است. هدایت در ریاض العارفین آرد: در آغاز رسالاتی در قدح صوفیه نوشت و ’چون جرح وی این طایفه را محضاً للّه نبود و در این طریقه طریق غرض می پیمود لهذا حضرت شاهنشاهی کتب وی را ضبط و از این عمل وی رامانع شدند... بالاخره از عقاید سابق نادم گردید... و بخدمت بعضی از عارفان زمان رسید و انابه پیشه گزید، صحبت و ملاقاتش مکرر اتفاق افتاد’. از اشعار اوست: شد صرف مبانی و معانی آوخ همه عمر و زندگانی زین حاصل من حروف و اصوات ز آن واصل من که مات مافات کردم پی اهل دل تکاپوی تازان و دوان شدم به هرکوی یک جوهربی عرض ندیدم دور از غرض و مرض ندیدم زاهد که نماز میگزارد اندرپی آز می گزارد عابد که عبادتش خصال است کارش همه وزر یا وبال است تدریس مدرسان مدرس تسخیر عوام باشد و بس از موعظه واعظان منبر دارند هوای جل استر مفتی ز فتاوی مخالف معتل العین بل مضاعف در دهر به هر که دررسیدم وز دیدۀ اعتبار دیدم جز نقش تواش نبود در دل جز فکر تواش نبود حاصل
